Gdyby pomyśleć nad kobietami, które poczyniły jakiś przełom na świecie, na myśl przyszłoby ich kilka. Na pewno wielka Maria Skłodowska-Curie, święta Edith Stein, uczona Hedwig Conrad-Martius, czy wyzwolona Simone de Beauvoir. W gronie tym nie powinno zabraknąć Marii Montessori. To postać wybitna, która poczyniła postępy w dziedzinie nauczania oraz wychowania.
Życiorys Marii Montessori
Maria Montessori to kobieta nauki, która nie tylko studiowała wiedzę w teorii, ale też ćwiczyła ją w praktyce. Montessori urodziła się w 1870 roku. Nauka stanowiła jej olbrzymią pasję, choć jak się z czasem okazało, nie tak olbrzymią jak dzieci. Oddawała się ona nauce bez pamięci, co poskutkowało wylądowaniem na jednej z najlepszych uczelni wyższych w Europie, czyli na włoskiej La Sapienzie. Z racji tego, że kobiety wówczas nie studiowały, uchodziła za ewenement. Przysłowiowej oliwy do ognia dodał fakt, że studiowała medycynę. A kobieta lekarz w ówczesnych czas to jeszcze większy ewenement. Z emancypantki, kobiety wyzwolonej i idącej naprzód zgodnie ze swoimi zainteresowaniami, szybko stała się autorytetem, kobietą o wyspecjalizowanej wiedzy i umiejętnościach. Ambicja połączona z profesjonalnym podejściem do swoich czynności sprawiła, iż Maria Montessori lecząc ciała, leczyła też jakby dusze. Zajmowała się dziećmi, a ściślej ich wychowywaniem i nauczaniem, które przynosiłoby jak najlepsze efekty. To wszystko doprowadziło, iż stworzył autorską metodę pedagogiczno-dydaktyczną, nazywaną metodą Marii Montessori. Ta kobieta, która swoje życie poświęciła dzieciom, sama doczekała się jednego dziecka o imieniu Mario. Odgrywanie roli matki uczyniło z niej jeszcze lepszą specjalistkę od spraw pedagogicznych oraz dydaktycznych. Montessori zmarła w wieku 82 lat, w 1952 roku.
Metoda Marii Montessori
Pomimo upływu lat, pedagogika Marii Montessori, czyli metoda skutecznego i rozwijającego wychowywania oraz nauczania, nie traci na swojej popularności. Maria Montessori stawiała na aktywną pracę matki, nauczyciela lub wychowawcy z dzieckiem. To tak zwany nowy model rozwoju, który przeciwstawiał się staremu. Ten stary model rozwoju Maria Montessori utożsamiała z typową szkołą, nazywała go nawet ironicznie szkolną ławą, w której dziecko pasywnie uczestniczy w swoim procesie wychowywania i nauczania. Sprawiało to, że nie pozostawało ono aż tak pochłonięte wiedzą, którą mogło zdobyć. Cel tej mody polegał na wzbudzeniu pasji w dziecku przy jednoczesnym zwróceniu uwagi na jego uwarunkowania fizyczne oraz psychiczne. Rzutowało to na lepszy rozwój, a co za tym idzie na rozpalenie cennej kreatywności.
Skala ocen według Marii Montessori
Z racji tego, że Maria Montessori nie podchodziła do dzieci uniwersalnie, lecz indywidualnie, zwracała uwagę na ich osobiste aspekty psychofizyczne. Spowodowało to, iż zaczęła promować inną niż tradycyjna skalę ocen. Przykładowo znamy oceny: 1 – niedostateczny, 2 – dopuszczający, 3 – dostateczny, 4 – dobry, 5 – bardzo dobry, czy 6 – celujący. Ona z kolei zamiast cyferek wolała pochylić się nad każdym i zrobić ocenę opisową, która przekazywała o wiele więcej o osiągnięciach dziecka.
