Cukrzyca jest przewlekłym schorzeniem charakteryzującym się zaburzeniem wydzielania oraz działania insuliny. Można podzielić ją na kilka typów – między innymi cukrzycę pierwotną, która pojawia się w wieku młodzieńczym lub taką, którą nabywa się z wiekiem. Niemal 90% wszystkich przypadków zachorowań stanowi cukrzyca typu II, nazywana też nabytą. Co warto o niej wiedzieć?
Cukrzyca nabyta – czym się charakteryzuje?
Cukrzyca nabyta może mieć dwie przyczyny – insulinooporność komórek i tkanek oraz zbyt mały poziom wytwarzania insuliny przez trzustkę. W przeciwieństwie do cukrzycy typu 1, która najczęściej ma charakter autoimmunologiczny, jest ona związana z dziedziczeniem. Mogą mieć na nią wpływ różne czynniki – na przykład nadwaga i otyłość, stany zapalne, zbyt mała ilość snu, nadczynność tarczycy, stres, nieprawidłowa dieta, przyjmowanie niektórych leków lub narażenie na związki chemiczne. Na rozwój choroby nieco bardziej podatne są kobiety, a ryzyko zachorowania wzrasta wraz z wiekiem, niezależnie od płci.
Jakie są objawy cukrzycy? Przede wszystkim z powodu braku insuliny w organizmie, we krwi stwierdza się wysokie stężenie glukozy. Chorym może towarzyszyć nadmiernie pragnienie oraz zwiększenie częstotliwości oddawania moczu. Niekiedy uczucie parcia na pęcherz wybudza ze snu. Postępująca cukrzyca przyczynia się do osłabienia odporności, odwodnienia, problemów ze wzrokiem, trudności w gojeniu się ran oraz nawracających stanów zapalnych. U chorych w podeszłym wieku zauważa się bóle kurczowe łydek oraz zaburzenia czucia.
Cukrzyca typu II – leczenie i zapobieganie
Cukrzyca jest podstępną chorobą, która przez wiele lat potrafi przebiegać bezobjawowo. Często zostaje rozpoznana podczas badań kontrolnych. Niekiedy nawracające infekcje, wzmożone pragnienie, wielomocz lub inne objawy motywują chorych do wykonania bardziej szczegółowych badań przesiewowych.
Leczenie cukrzycy powinien prowadzić diabetolog lub dobry endokrynolog Warszawa, ponieważ wymaga ono świadomej współpracy pacjenta ze specjalistą. Chociaż jest to choroba nieuleczalna, odpowiednia dieta, leki oraz zdrowy tryb życia mogą sprawić, że chory będzie wiódł normalne, komfortowe życie. Do głównych celów długotrwałej terapii należy uzyskanie fizjologicznego poziomu glukozy we krwi i dobrego samopoczucia. Oprócz leczenia hipoglikemizującego chory może zdecydować się na psychoterapię, która pomoże mu zaakceptować chorobę oraz kształcenie zdrowotne, które umożliwi mu samodzielne kontrolowanie poziom glukozy we krwi i moczu.